Isle of initiation

Men noemt mij Hildr, dochter van Askra, een Jutse hoedster van dromen en zaden. Ik ben geboren uit mist en hars, grootgebracht tussen de stenen die spreken wanneer de nacht valt. Mijn volk noemt mij Sjáldgaefa, wat zeldzaam betekent, omdat ik luister met meer dan oren.

Ik trok mee met de mannen over zee, maar mijn werk begon waar het hunne eindigde: in het luisteren. Naar het land. Naar het bloed onder de grond. Toen de wind ons schip over de ruggen van de Noordelijke wateren duwde, fluisterde hij één naam in mijn oor: Ameland. 

We kwamen aan op een ochtend zonder horizon. De mannen waakten met hun zwaarden, maar ik voelde dat hier geen strijd was, alleen herinnering. Ik legde mijn oor op de aarde en hoorde een trilling die niet van nu was, maar van vele generaties. Ik legde mijn hand op het helmgras. Het ademde. Ik ging op mijn knieën in het natte zand en het eiland sprak: 'wees zacht'.

Toen kwam zij, een vrouw met een gezicht als verweerd hout en ogen vol oude stormen. Ze gaf me een schaal van schelpsteen, gevuld met zout, smeerwortel en windgedroogde bladeren. Dit is wat wij bewaren, zei ze. En jij? Ik legde mijn amulet in haar handen: barnsteen, gladgedragen door Jutse wateren. Ik bewaar dromen die nog niet zijn geboren. Ze knikte. We spraken geen woord meer.

Ik zong in onze oude taal en ik weet dat de grond luisterde. Toen ik vertrok, draaide de wind plotseling. En toen wist ik: ik ben herkend. Ik gaf het eiland mijn belofte: ik zal terugkeren in je dromen. En zij trilde, want heilige grond vergeet niet.

Mijn naam is Nia, een Keltisch kind van klank en kleindochter van de fluisteringen van de bomen. Mijn harp is van elzenhout, mijn stem draagt stormen en wiegeliederen tegelijk.

Ik reisde met mijn broeders over het schuim, niet uit plicht, maar uit roeping. Want sommige liederen liggen begraven in vreemde kusten. Ik volgde de vogels naar het noorden, want hun vlucht tekende een lijn die ik moest volgen. Het bracht ons naar een eiland dat ademde in lagen - Ameland.

Ik stapte aan land met blote voeten, zodat de aarde mij kon voelen. En ze voelde. Ze trok zachtjes aan mijn enkels, alsof ze zeggen wilde: jij kent mij. Ik vond een kring van stenen, half verzwolgen door gras en tijd, met de geur van oud vuur eromheen. Daar ging ik zitten. Niet om te spelen, maar om te luisteren.

Er kwam een wind uit het westen die niet voor mij was, en toch bleef ze bij me. In die wind zong ik een lied dat ik niet herkende. Mijn vingers vonden akkoorden die ouder waren dan mijn stem. En de vogels... die zwegen. Wat zij herkenden het lied. 

Ik voelde een hand op mijn schouder. Er stond een meisje achter me, ze bracht de geur van bijvoet en brandend hout met zich mee. Ik liet haar mijn ketting zien, gemaakt van ringen van vlierhout. Ze raakte het aan en zei: deze boom groeit hier ook. En ik wist: de lijn is niet gebroken.

Ik ben Freydís, dochter van Ketil de Zwijgende en een trotse Viking. Mijn handen kennen het gewicht van het zwaard, maar ook de zachtheid van een geboorte. Ze zeggen dat ik te hard ben voor een vrouw, maar de zee leert geen zachtheid. Alleen waarheid.

 We voeren uit met de kracht van Njord achter ons, de golven als wilde paarden onder de kiel. We voeren met twaalf mannen. Ik was de enige vrouw. Niet voor de show – ik was de hoedster van het vuur en de kruiden en ik wist hoe je de zee moest lezen.

 Toen we aanmeerden op Ameland, was de lucht paars van de avond en het zand nog warm van de zon. De stilte sprak tegen mij. Niet met woorden, maar met weerstand. Alsof het eiland haar adem inhield tot het wist wie ik was.

Ik trok alleen het binnenland in. Niet uit hoogmoed, maar omdat ik wist dat sommige dingen enkel in eenzaamheid gehoord worden. Daar tussen de duinen, vond ik een bron. Oud. Diep. Omkranst met stenen die door vrouwenhanden gelegd waren - ik voelde het. Ik knielde en waste mijn gezicht. De lucht veranderde.

Achter mij stond een meisje, jong als de lente, maar haar ogen waren winters. Ze sprak niet. Maar haar blik vroeg 'wie ben jij werkelijk?' We praatten niet, maar we deelden. Een blik, een verhaal, een weten. Ik gaf haar een leren buidel met frambozenblad en ze gaf mij een veer van een vogel die ik niet kende. 

Toen we vertrokken, bond ik die veer in mijn haar. En tot op de dag van vandaag draagt de wind mij anders. Vrijer, vrouwelijker, wilder. 

Ik heb Ameland niet overwonnen. Ik heb haar erkend. En zij mij.